Projekt SeksON - konferencja Fundacji Avalon

Każde wydarzenie ma swoje plusy i minusy. Pandemia również. Przeniesienie różnego rodzaj wydarzeń do Internetu, otworzyło przede mną nowe możliwości. Jedną z nich było uczestniczenie w konferencji Fundacji Avalon Projekt SeksON, która w tym roku miała charakter hybrydowy. Odbyła się stacjonarnie w Centrum Kreatywnym Targowa i tu również odbywały się różnego rodzaju warsztaty, oraz online – z dostępem przez streaming na fb profilu SeksON i Fundacji Avalon.

SeksON

Celem inicjatywy jest zmiana świadomości ludzi na temat potrzeb osób z niepełnosprawnością i barier, z którymi spotykają się te osoby.

#wyłączamytabu #włączamywiedzę

Zagadnieniowo organizatorzy podzielili wydarzenie na dwa dni:

dzień pierwszy – RODZICIELSTWO,
dzień drugi – SEKSUALNOŚĆ.

Rodzicielstwo

Pierwszy dzień konferencji to wystąpienia lekarzy. Moje serce skradła pani dr n. med. Monika Łukasiewicz, która stricte medyczne zagadnienia przekazała niesamowicie łatwo, płynnie, przyjaźnie i ciepło. Przyjazny głos i zachęcenie dziewczyn/kobiet z niepełnosprawnością do poszukiwania, aktywności i pozwolenie sobie na myślenie o rodzicielstwie.

Myślę, że to ważny temat z wielu perspektyw:

w odniesieniu do osoby, która jest z niepełnosprawnością – a cofając się, do dojrzewającego dziecka z niepełnosprawnością,
w odniesieniu osób z niepełnosprawnością, które zdecydowały się na rodzicielstwo,
ostatecznie do dzieci osób z niepełnosprawnością.

Dlatego tak ważne jest wielokierunkowe wsparcie rozwoju dziecka z niepełnosprawnością, każdą niepełnosprawnością, nie tylko ruchową. Z przyjemnością wysłuchałam wykładu pani Marty Ziętal z Fundacji JiM (misją Fundacji jest tworzenie lepszego świata dla osób z autyzmem). Te 30 minut „antenowych” poświęciła tematowi jak rozmawiać o seksualności ze swoimi dziećmi. I co równie ważne – jak nie doprowadzać do wtórnej niepełnosprawności dzieci pod kątem seksualności i rodzicielstwa.

Tutaj przywołana została klasyczna triada Rogersa, na którą składa się empatia, akceptacja i autentyczność. Trzeba pamiętać, że dobrze jest wspierać dziecko w rozwoju psychoseksualnym już od najmłodszych lat. Od samego początku rodzice/opiekunowie pokazują dzieciom treści, postawy i nastawienia. I to jest bardzo ważny czas, bo później chcąc nie chcąc do pokazywania przyłączają się rówieśnicy, Internet, pozostałe otoczenie zewnętrzne.

To wsparcie jest też ważne dla dzieci rodziców z niepełnosprawnością. W swojej praktyce spotkałam się z dziećmi, które były złe na któregoś z rodziców – bo jest on niepełnosprawny, inne dzieci to widzą i się śmieją.

Seksualność

Prof. UW i UR dr hab. Remigiusz Kijak pracuje od 16 lat z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Podczas swojej prelekcji opisał wspólny wypad na piwo z osobami z niepełnosprawnością i opiekunami. Miejsce bardzo popularne, można powiedzieć, że kultowe a reakcje otoczenia… różne. Niektórzy wyszli, niektórzy nie zwracali uwagi na „nowych” gości, niektórzy wkręcili się w zabawę i rozmowę. W tym wszystkim można było zauważyć proces „gapienia się/patrzenia”, które najczęściej jest krępujące, ale może być traktowane jako próba/potrzeba oswajania. To oswajanie się może z kolei być procesem dla osoby „gapiącej się”, ale też dla osoby, na którą „się gapią”. To też próba doprecyzowania w jaki sposób my w tej przestrzeni chcemy uczestniczyć.

Dlaczego o tym piszę. Rodzice dzieciaków z autyzmem i z ADHD spotykają się na co dzień z „gapieniem się” – przecież mają „rozwydrzone bachory” a ich dzieci często wyglądają trochę inaczej. Jeszcze pojawia się trudna kwestia diagnozy o niepełnosprawności dziecka – dla rodziców sam proces diagnozowania dziecka, wchodzenie w życie z tą diagnozą, niepełnosprawnością to proces. Różne wydarzenia tworzą przestrzeń do oswajania się z daną sytuacją. I możemy stać na stanowisku, że sama niepełnosprawność/życie z diagnozą są bardzo trudne do oswojenia. Możemy też próbować wyjść ponad wygodny świat zamknięty w domu – a zachowania i decyzje osób „gapiących się” to jest ich, osobisty, indywidualny proces. Jedno jest pewne, istnieje potrzeba oswajania siebie nawzajem.

Samoświadomość i wdzięczność

Co się składa na samoświadomość? Jakie obszary? Dr n. hum. Alicja Długołęcka wyróżniła kilka obszarów:

wiedza,
postawy,
doświadczenie i doświadczanie,
obserwacja,
wgląd,
autoanaliza.

Świadomość samego siebie i zdawanie sobie sprawy z doświadczanych aktualnie doznań, emocji, potrzeb, myśli, swoich możliwości, czy ograniczeń pomaga nam w pełni żyć. Prowadzi do tego, że każda osoba z niepełnosprawnością może pracować nad stawianiem swoich granic, nad skuteczną komunikacją. Bo tak jak dorosła osoba z niepełnosprawnością Jest również drogą do wdzięczności. Do przyjrzenia się sobie, sprawdzenia czego potrzebujemy, aby poczuć się bezpiecznie, by móc się otwierać i czerpać z życia pełnymi garściami.

„Wszystko zaczyna się od wyjścia poza pole zanikania”

Myślę, że to takie podsumowanie wydarzenia Projekt SeksON. Dużo się mówiło o nieobecności osób z niepełnosprawnościami w przestrzeni publicznej i o dzieciach z niepełnosprawnościami w przestrzeni publicznej. O tym ile jeszcze jest do zrobienia w szkołach, w mediach, w świadomości społeczeństwa. Tematami konferencji były rodzicielstwo i seksualność – ja skupiłam się na rodzicielstwie, z racji tego, że pracuję z rodzicami dzieci z niepełnosprawnościami. Trzeba jednak pamiętać o tym, że dzieci te dorastają, stają się nastolatkami, które w dalszym ciągu rozwijają się psychoseksualnie i tematy seksualności jak najbardziej ich dotyczą.