Dziecięcy smutek to bardzo ważna emocja. Często nazywany jest „złą emocją”. Jest to błędne nazewnictwo, bo przecież nie ma dobrych i złych emocji. Wszystkie emocje są potrzebne – łączą nas ze światem, zarówno ze wewnętrznym i ze światem zewnętrznym. Mogą być trudne – oczywiście – ale na pewno nie są złe.
Smutek – kilka słów co to za emocja
Chwilę temu pisałam o radości. A smutek to przecież największy „przeciwnik” radości 🙂 Jednak równie ważny! Gdy rozmawiam z dzieciakami, szczególnie ze starszymi chłopcami i mówię im, że jeśli jest im smutno to zawsze mogą wypłakać te trudniejsze emocje – patrzą na mnie jak na ufo 😉 Po pierwsze – chłopaki nie płaczą, po drugie płaczą tylko dzieciaki. Gdy mówię, że sama czasem płaczę – pojawia się nutka zdziwienia, zaciekawienia a nawet współczucia…
A więc, o co chodzi z tym dziecięcym smutkiem?
Smutek mówi nam o tym, że coś straciliśmy. Dzieci są smutne, gdy stracą ulubioną zabawkę, porcję lodów, gdy rówieśnicy nie chcą się z nimi bawić, czy w przedszkolu nie pojawi się ulubiona ciocia. Smutek przychodzi, gdy coś nam się nie podoba, coś zadzieje się nie tak jak sobie to zaplanowaliśmy. Pojawia się w też w przeżywaniu procesu żałoby.
I tak sobie myślę… gdy pojawia się smutek, sporo smutku, to rodzice często nie wiedzą co z nim zrobić, jak się zachować, czy go zostawić, czy może przyjść do psychologa. Bo smutek niepokoi. Sami często ukrywają swój smutek – dzieci nie widzą jak rodzice płaczą, jak przeżywają swój smutek. Gdy widzimy kogoś, kto jest smutny, od razu chcemy go rozweselić. Smutek nawet u innych jest niepokojący. Gdy dziecko się smuci mówimy – nic się nie stało, nie płacz. Bagatelizujemy smutek, nie lubimy na niego patrzeć, nie lubimy go czuć. Odcinamy siebie i dzieci od smutku. Proponujemy innym, żeby zaczęli się śmiać.
Dziecięcy smutek – co możemy zrobić?
Na samym początku ważne jest uświadomienie sobie, że dziecięcych smutków nie można przeganiać ani bagatelizować. To co dla nas nic nie znaczy, dla dziecka może być całym światem i utrata tego zwyczajnie je boli. Równie ważne jest to, czy dorosły, którego dziecko obserwuje smutek przeżywa, czy maskuje.
Praca ze smutkiem
Smutek, akceptacja smutku i pozwolenie sobie na jego przeżywanie, tak jak akceptacja każdej innej emocji – jest kluczem do inteligencji emocjonalnej człowieka. Zakłamywanie go i udawanie, że go nie ma może powodować choroby zarówno ciała jak i duszy.
Na zajęciach TUS zajmujemy się również smutkiem. Uczymy dzieci rozpoznawania emocji – począwszy od tego jak wygląda osoba, która jest smutna, poprzez identyfikację smutku w ciele i w myślach (zależnie od grupy wiekowej dzieci), aż po strategie co można zrobić ze smutkiem.
Jeśli dziecko ma trudność w nazywaniu swoich uczuć i emocji, smutek maskuje złością, nie wie jak pożegnać smutek – zapraszam rodzica wraz z dzieckiem na kwalifikacje TUS w Warszawie i w Legionowie. Sprawdzimy czy zajęcia Treningu Umiejętności Społecznych będą dla niego odpowiednią formą pomocy.
